Op weg naar het marktplein

[ Dit is een vrije vertaling van de originele Engelse tekst. To read the original text in english, click here ]

Na een een lange schrijfpauze ben ik terug op dreef aan het raken, met om te beginnen deze lange uitleg.

De voorbije twee jaar is er veel gebeurd in m’n persoonlijke leven, in het bijzonder de ontdekking van m’n gender fluidity en het trage herstel van ernstige gezondheidsproblemen. Waarschijnlijk hebben vele mensen zich de afgelopen jaren afgevraagd wat er met me is gebeurd, waarom er niets artistiek meer naar buiten kwam, waarom ik geen nieuwe artikels heb gepubliceerd op deze website, enzovoort.

Hieronder kun je enkele antwoorden vinden, en de aankondiging van m’n onvermijdelijke terugkeer. Voor diegenen die zich zorgen beginnen maken, wees gerust, dit is een positief verhaal.

NOOT: dit is mijn persoonlijk verhaal en ik spreek niet in naam van de trans* gemeenschap, die heel divers is, veel meer dan de meesten denken.
Ik ben me ervan  bewust dat dit mijn manier is van feiten aan elkaar breien, maar ik ben tamelijk goed in het objectiveren van de realiteit, inclusief mijn eigen leven. Ik laat de feiten en foto’s zoveel mogelijk voor zichzelf spreken. De belangrijkste details zitten erin verwerkt, dat hoop ik althans.
Sommigen voelen zich misschien gekwetst omdat ik hen deze uitleg niet persoonlijk heb gegeven, maar het vraagt veel tijd en energie om dit voor ieder afzonderlijk te doen. En als er iets is wat ik haat, dan is het mezelf herhalen. Ik hoop dat jullie dit begrijpen.

Deel 1:
Een korte autobiografie (dit gedeelte kun je overslaan als je wil)

Een aantal zaken hebben bijgedragen tot het vreemde pad dat mij tot hier heeft gebracht, op de leeftijd van 33 jaar: levenslange gezondheidsproblemen, een XXL brein, een erg gevoelig geest&lichaam, en, tot slot, het niet passen in de binaire man / vrouw genderopdeling.

Zolang ik mij kan herinneren heb ik moeite gehad om mijn maaltijden te verteren. M’n gezondheid was ook redelijk zwak, ik was veel ziek als kind, maar dat is op zich nog niet zo abnormaal. Toen ik 3 of 4 was ben ik veelvuldig onderzocht om de oorzaak van mijn misselijkheidssymptomen te vinden, maar aangezien hun meettoestellen niets significant opleverden, werd ik beschouwd als een “psychosomatisch geval”.

Ik was een introvert kind, erg stil, zelden of nooit lastig, erg gevoelig voor al wat rondom me gebeurde. Ik probeerde zo goed als ik kon om te gaan met mijn misselijkheid, om niemand tot last te zijn.
Ik werd erg vernuftig in het verbergen van m’n ongemak, en het toonde mij op jonge leeftijd hoe beperkt de perceptie van de meeste mensen is. Het probleem was niet langer zichtbaar, de zaak was afgesloten. Voorlopig toch.

Verder was ik het verlegen jongetje met het tekentalent die het goed deed op school. Ik nam de rol aan van zorgzame grote broer toen ik 5 was, spendeerde veel tijd met televisiekijken, lezen, buiten spelen en lego bouwen.
Mijn emoties brachten me enkele keren in problemen, waardoor ik leerde om ze te blokkeren. En in plaats van enkel de dingen te doen waar ik goed in was, probeerde ik te excelleren in al wat op mijn weg kwam, van basketbal en skateboarden tot het natekenen van allerhande stripstijlen en het leren van schoolvakken die ik eigenlijk niet graag had. Erg verrijkend maar tegelijkertijd ook erg nefast voor het ontwikkelen van een eigen identiteit.

Ik heb altijd moeite gehad om me te identificeren met mensen, vooral jongens en mannen, maar aangezien er verschillende redenen zijn waardoor het moeilijker ligt voor mij om in een groep te passen, beschouwde ik dat als normaal.
Ironisch genoeg identificeerde ik me wel met striphelden en de een-dimensionale tv-helden van de jaren ’80. Ik leefde veelal in m’n fantasiewereld, weg van de echte.

Ik ging niet bepaald graag naar het middelbaar. Te veel onvolledige kennis, stress en kortzichtigheid. Speelde veel computerspelletjes,  adventure games.
Rond m’n 14de hebben twee meisjes zo’n beetje met m’n gevoelens gerammeld (al bij al erg braaf  en onschuldig) maar het deed me verder van mezelf afsluiten. Wel bleef ik verlangen naar intimiteit vanaf dat moment. Ik begon te  skateboarden (waar ik helemaal niet goed in was) en skimboarden, om de jongedames te imponeren, maar zonder enig succes.

Toen ik ongeveer 16 was ontdekte ik Henry Rollins, die m’n rolmodel werd voor vele jaren. Eerst de muziek van zijn band, later zijn spoken word optredens en boeken.  De blues, de vervreemding, frustratie, rauwe emoties en harde introspectie raakten een gevoelige snaar en inspireerden me om mezelf een eenzame samurai imago aan te meten en aan powertraining te doen. Het beschermde me en ik kon me eraan optrekken voor een lange tijd…
Ik probeerde zo stoer mogelijk over te komen, wat niet zo evident is met mijn karakter en fysieke verschijning (!). (Niet zo lang geleden heb ik deze video ontdekt waarin Rollins psychologisch geanalyseerd wordt als erg vrouwelijk vanbinnen. Ik had dit nooit ingezien, maar het klopt wel eens je erop begint te letten.)

M’n jongste zus werd geboren, ik was heel even populair bij een aantal meisjes op school, behaalde uitstekende eindresultaten, was te naïef en miste voeling met mezelf en het karakter om een artistieke carrière na te streven.

Ik kreeg de kans om naar de universiteit te gaan. Ik ging naar Brussel, ontdekte het internet en werd grote fan van Amerikaanse underground hip hop. Mijn interesse in informatica verwaterde stelselmatig en ik genoot van m’n vrijheid maar ik voelde me ook erg eenzaam. Ik probeerde wel in contact te komen met meisjes maar het liep altijd af met een sisser.
Veel pech, een gebrek aan zelfvertrouwen, verkeerde studiekeuzes, maar ook omdat ik niet de mannelijke, stoere rol die ik zo wanhopig probeerde in stand te houden kon waarmaken. Tijdens die momenten waar ik mezelf moest openstellen hadden de meisjes waarschijnlijk door dat er iets niet klopte in m’n gedrag. Het was niet alleen angst of een gebrek aan ervaring.
Ik had wel een korte romance beleefd op het einde van het middelbaar, maar vanaf dan ben ik single gebleven voor een jaar of tien ongeveer. Ik werd geregeld aangeklampt door homo’s, en daar voelde ik me alleen nog slechter door, en het dreef me nog verder weg van m’n softe kant… (achteraf gezien best wel flatterend en een teken aan de wand waarschijnlijk, ik draag hen allemaal een warm hart toe)

Schrijven en muziek werden mijn leven, mijn reden van bestaan. Ik had altijd een notitieboek bij om m’n frustraties op te schrijven, een van m’n handelsmerken in die tijd, waar ik ook was. Gelukkig ben ik nooit begonnen aan drugs of alcohol, want daar zou ik aan kapot zijn gegaan (gelukkig waren er wel suiker en porno). Hoewel ik redelijk depressief werd, kwam zelfmoord nooit in me op. Op een of andere manier bleef ik geloven in wat ik aan het doen was, en had ik vertrouwen in m’n kracht om doorheen alle illusies te prikken, de mijne, en die van anderen.
Ik kocht tonnen vinylplaten, tekende enkele cartoons en flyers en leefde veelal op m’n eentje. Ik bleef wel uitgaan ’s avonds laat. M’n bijnaam in die periode had ongetwijfeld “Wat is zijn probleem?” moeten zijn.

In 2002, nog steeds aan de universiteit, werd ik erg gepassioneerd door de lessen van J. Krishnamurti en zijn keuzeloos bewustzijn via een van m’n ooms. Ik had ook een tijdje een rommelige hip hop internet radio show en ging af en toe nog naar de les. Emotioneel was ik nog steeds een hopeloos geval en liet niemand toe te dicht te komen. Ik begon verscheidene manieren uit te proberen om meer mindful te worden. Inzichtsmeditaties werden voortaan dagelijkse kost.

De tijd ging verder. Op een bepaalde moment had ik een erge aanval van klierkoorts. Kort daarna nam ik mijn eerste hip hop demo album in het Oostends op, die even wat deining veroorzaakte. De track “Burn Out Man” geeft je enig idee van hoe ik toen was – “… moe zoals Al Green, zo motherfucking moe…”. Ik trad enkele keren op, bracht mijn erg donkere poëzie en proza collectie “The Back of Beyond” uit in eigen beheer, en behaalde eindelijk m’n licentiaatsdiploma informatica, ondanks m’n minimale enthousiasme.

Toen ging ik naar de kunstschool, op zoek naar meer zin en geluk, maar het leverde vooral meer vervreemding en uitputting op, mentaal en fysiek. M’n gezondheid was gestaag aan het verslechteren in Gent, de vermoeidheid werd erger en erger, vooral met de hoge werkdruk. Ik stopte in het midden van het schooljaar en had enkele maanden bedenktijd om te kijken wat ik daarna zou doen. Ik sprak af en toe met mensen maar leefde hoofdzakelijk als een samoerai monnik, de hele wereld in vraag aan het stellen, m’n eigen visies inbegrepen.

Toen, op een zomeravond, resulteerden m’n graven, mediteren, leren en afleren en bewuster worden in een fenomenale ervaring die ik vlug minimaliseerde en als normaal beschouwde daarna. Ik was wel overtuigd dat ik nooit mer depressief kon worden.

Trok  terug in bij m’n ouders, een bizarre en verwarrende periode. Ik had geen idee hoe erg het met m’n gezondheid gesteld was. Bijvoorbeeld: ik werd heel even zanger in een bluesrockbandje, en ik had het uitermate moeilijk om enkele teksten van buiten te leren. Hoogstwaarschijnlijk door een slechte nutriëntenopname en door constant zo overstresst te zijn. Het was zoals het verhaaltje van de kikker die langzaam wordt gekookt zonder dat hij ook maar iets doorheeft…
Ik werd nog meer dan vroeger een passieve toeschouwer, dwalend in mentale leegte, erg cerebraal.

Maar ik zette door. Dag tot dag overleven in plaats van voluit te leven. Karakter. Wilskracht. Totale waanzin.
Begon te solliciteren, bleef verder schrijven, bracht “Lobotomy Blues” uit, probeerde om professioneel cartoonist te worden, startte een experimentele stripreeks die hier en daar werd gepubliceerd, en vond uiteindelijk een job in IT.

Besliste eindelijk dat ik het misselijkheidsmonster dat ik zo lang had verstopt moest  naar buiten brengen en dat ik professionele hulp nodig had, consulteerde enkele “specialisten” die een verkeerde diagnose stelden en me als een hypochonder en psychosomatische lastpost beschouwden omdat  ik hun standaardrepliekjes niet slikte. M’n toenmalige huisdokter bood ook geen enkele hulp, integendeel.

Dus deed ik zelf research en las een heleboel papers over voeding, probeerde allerhande diëten en supplementen uit om af te geraken van de misselijkheid en vermoeidheid, met gemengde en geringe resultaten, ontdekte dat ik lactose intolerant ben, verhuisde naar m’n eigen stek, had heel even een romantisch intermezzo en werd ontmaagd op m’n 27ste (tot m’n grote opluchting), begon te beseffen dat m’n bijzondere ervaring in Gent me diep en permanent had veranderd, begon zelfstudie in oosterse wijsheidstradities en vond gaandeweg enkele antwoorden. Ik begon ook parttime te werken om toch enige kwaliteit van leven te hebben en het kalmpjes aan te doen.

M’n toen bijna constante misselijkheid bleef me terugbrengen naar de fysieke realiteit, maar los daarvan was mijn hoofd m’n enige thuis.

Ik leerde een meisje kennen waar ik erg close mee raakte en werd geconfronteerd met m’n anders zijn, afwijkend van de norm. Het begon me onder andere te dagen dat ik diep vanbinnen een erg vrouwelijke natuur had (waarop ik “qrtee tha funkee lesbian” toevoegde aan m’n lange lijst van online aliassen), maar zag niet het grotere geheel. Ik voelde me nog steeds vervreemd en leeg, niet in staat om de persoon neer te zetten die ik dacht te (moeten) zijn. Ik was mezelf al minder onmogelijk aan het maken, begon m’n fake macho gedrag los te laten, maar er waren nog onopgeloste kwesties….

De tijd voelde rijp om artikels te beginnen schrijven en ik lanceerde deze “ontoscopy 101″ website.

Tijdens mijn zoektocht naar een betere gezondheid stootte ik op een qi gong cursus in m’n thuisstad en begon die te volgen. Ik ontdekte ook de gerelateerde kiko (Japanse vorm van qi gong) en stretchoefeningen, en dit geest&lichaamswerk begon traagjesweg mijn erg verkrampte torso en rug (door de terugkerende misselijkheid en buikkrampen) te verlichten, al was het slechts gedeeltelijk. Het begon ook m’n geest te ontspannen, en elimineerde veel van de overbodige macho ballast die ik nog meedroeg.

Dan, in de herfst van 2010, ontmoette ik m’n fantastische vriendin Nele, en begon mijn eerste serieuze relatie. Erg verhelderend en emotioneel confronterend voor een eeuwige loner.

Samen ontdekten we m’n latente vrouwelijkheid tijdens de zomer van 2011. Waar de meeste vrouwen totaal zouden hebben gepanikeerd, was zij erg begripvol en ondersteunend, waarvoor ik haar eeuwig dankbaar ben.
Het is algemeen aanvaard voor een meisje om zich jongensachtig te kleden of voor een vrouw om zich mannelijk te gedragen, maar voor een man om gevoelig en vrouwelijk te zijn, dat is nog veelal een taboe.

Een relatie is een spiegel, en Nele heeft me helpen beseffen dat ik een fundamenteel onderdeel van mezelf had genegeerd en onderdrukt, namelijk mijn vrouwelijkheid. Ik had me zo goed aangepast aan de verwachtingen van anderen en mijn eigen beperkte visie op hoe m’n leven eruit moest zien dat ik mezelf had verloren onderweg. Erg pijnlijk om achter te komen na al die jaren.

Ik begon m’n androgyne trekjes te omarmen die ik vroeger verafschuwde, begon te experimenteren met mijn looks en begon te shoppen in de vrouwenafdeling, tot dan toe onbekend terrein. Voor de eerste keer in mijn leven was er een gigantische keuze aan kleren die me aanspraken en en het beste in me naar boven brachten,  een grote schok!

Voor het eerst liet ik m’n haar groeien, probeerde uit te zoeken hoe belangrijk deze vrouwelijke kant van me werkelijk was en begon ze te integreren met mijn oude mannelijke zelf. Dit proces is nog steeds bezig in zekere zin als ik dit schrijf.

Zoals ik het uitleg lijkt het misschien alsof alles van een leien dakje liep, maar dat was niet zo. Ik beleefde vele intense momenten van onzekerheid, twijfels, piekeren over al de gevolgen, niet naar buiten willen gaan, denken dat het allemaal een slecht idee was, … , mezelf afvragen of dit iets was wat ik werkelijk wilde en nodig had. Het antwoord bleek keer op keer ja te zijn.
Mijn gezondheid was nog steeds beneden alle peil.

Uiteindelijk, nadat ik van huisdokter was veranderd en dankzij de inzet en het geduld van mijn nieuwe huisdokter werden mijn problemen serieus genomen door het medische personeel in het UZ Jette (ik kreeg wel nogmaals een “ik verwijs u graag door naar de dienst Psychosomatiek” een poos daarvoor in een ander universitair ziekenhuis).

Na een hele reeks testen is duidelijk geworden dat mijn problemen te wijten zijn aan een slecht werkende pancreas, waarschijnlijk door een milde vorm van mucoviscidose die nog (niet) formeel kan gediagnosticeerd worden. Mucoviscidose is trouwens een genetische aandoening met een breed spectrum aan symptomen. Er is de alombekende aantasting van de longen, maar er kan ook een impact zijn op veel andere organen en processen, waaronder de pancreas.
Dat was oktober 2012.

Met behulp van verteringsenzymen en het voortzetten van de kiko en stretchoefeningen, recent ook aangevuld met een specifieke kinesitherapie is mijn systeem in betere vorm aan het geraken, traag maar gestaag.
De dagelijkse uren van misselijkheid en gedwongen inactiviteit zijn aan het verkorten, mijn energiepeil is terug normaal aan het worden, mijn zwaar gespannen rugspieren zijn aan het loskomen (met veel pijn die loskomt tijdens het proces), mijn lichaamshouding is aan het verbeteren, mijn geest en lichaam geraken compleet op elkaar afgestemd en in balans, en ik ben productiever aan het worden.

Deel 2: Hier ben ik dan, versie 2.0: in balans, genderfluid, met een open geest, open hart, en open armen (en soms ook wel een push-up beha & hoge hakken)

We zijn nu twee jaar verder sinds ik dit essentieel deel van mezelf heb toegelaten zich te ontwikkelen. Het is niet altijd makkelijk geweest. Ik heb wat verbale agressie te slikken gekregen, boze blikken en andere negatieve reacties, maar ook een heleboel positieve.

Ik begrijp dat dit een grote schok kan zijn en moeilijk te vatten voor sommigen. Ik beantwoord niet langer aan het statische beeld dat je van mij misschien hebt, dus er is veel kans op verwarring, paniek en moeite om het te aanvaarden. Het is ook mogelijk dat mensen geconfronteerd worden met hun eigen vrouwelijkheid en seksualiteit, maar dat is niet mijn probleem…

Hoewel ik aan het groeien ben naar het vrouwelijke spectrum zie ik mezelf niet als man-naar-vrouw transpersoon maar eerder als genderfluid. Dit betekent dat ik me ergens tussenin bevind. Ik wil niet opnieuw in een hokje gestopt worden en vervolgens aan allerlei onnodige verwachtingen moeten voldoen.
Mijn persoonlijkheid en mijn fysieke eigenschappen zullen altijd een ietwat vreemde mix zijn van mannelijke en vrouwelijke kwaliteiten.

Ik kan niet anders dan aanvaarden hoe ik ben. En om eerlijk te zijn, ik ben gelukkiger, meer op mijn gemak en in verbinding met mezelf tegenwoordig. Het voelt alsof ik veel meer tot de wereld behoor dan voordien, de mens in de spiegel komt veel beter overeen met wie ik ben. Ik ben niet langer ingeperkt door genderbeperkingen om mezelf uit te drukken, ik kan veel makkelijker contact leggen met mensen, en ik voel me vrijer dan ooit tevoren.

Ik ben nog steeds mezelf, of beter: meer mezelf. Alleen kom ik anders naar buiten, in een vorm die me veel beter ligt.
Ik heb nog altijd dezelfde interesses (ik heb er wel enkele bijgekregen de afgelopen tijd, moet ik toegeven :P). Ik draag niet altijd make up en hakken. Misschien kies ik er later voor om  mezelf een nog meer permanent vrouwelijke look en gedrag aan te meten als dat is wat ik moet doen, we zullen zien, maar ik zal nooit beweren een “echte vrouw” te zijn, wat dat ook moge betekenen. Net als het concept van een “echte man” kun je je afvragen of dat eigenlijk wel echt bestaat.

In hoofdzaak komt het erop neer dat gender een spectrum is, en niet een duaal of binair concept zoals velen blijven geloven. Die M/V hokjes zijn toereikend voor de meeste mensen, maar niet voor iedereen. Het is absurd om te zien hoezeer de verschillen tussen de twee genders worden benadrukt, terwijl er doorgaans grotere verschillen te vinden zijn binnen elk hokje.
De scheiding van de genders (en van de seksen) is in grote mate artificieel, en werkt stereotypen en discriminatie in de hand. We moeten af van dat Venus en Mars gedoe en onze kinderen gelijk behandelen en opvoeden in plaats van ze op te splitsen vanaf de geboorte.

Het biologische geslacht of de genitaliën bepalen niet iemands gender. Voor velen komen deze wel overeen, maar voor sommigen is het ietsje ingewikkelder dan dat.

Voor mij functioneert mijn gender (-identiteit & -expressie) als een wat ik noem “Gestalt feedback loop”, subtiel bepaald door hoe anderen mij zien en hoe ik mezelf zie.
Wat ik daarmee bedoel is het volgende: voorbij een zekere kritische grens van visuele (kleren, haar, make-up of geen, …), auditieve en gedragskenmerken wordt men beschouwd als man, vrouw of androgyn (niet uit te maken) en dit oordeel bepaalt mee en versterkt verdere interactie. Met andere woorden: als de mens(en) bij wie ik ben en ikzelf mij zien als vrouw(elijk), zal ik vrouwelijker reageren, en vice versa. En doorgaans komt een meer vrouwelijke rol beter overeen met mijn gevoelens en gedachten en kost het me minder energie om in de wereld te staan, integendeel zelfs. Meestal voel ik me dan opperbest, compleet en ongebonden.
— Ik vermoed dat we allemaal aan dit mechanisme onderhevig zijn in zekere mate. Niet alleen gender, maar ook andere persoonlijkheidskenmerken worden op die manier beïnvloed.

Ik zou het enorm op prijs stellen mochten mensen mij voortaan Sky noemen in plaats van mijn oude mannelijke geboortenaam, maar ik verwacht geen mirakels op dat vlak.
Wat dat betreft ben ik er ook rotsvast van overtuigd dat iedereen de kans zou moeten krijgen om eenmalig hun voornaam officieel te veranderen zonder enig probleem, wat de aanleiding ook moge zijn.

Verder weiger ik om gezien of behandeld te worden als mentaal niet in orde gewoon omdat ik niet beantwoord aan de binaire genderverwachtingen. Geen enkel mens, geen enkele expert op deze planeet heeft het recht of de autoriteit om mij te beoordelen of denigrerend te doen of mij te vertellen wat ik moet doen, punt andere lijn. De complexiteit en subtiliteiten van mijn geest-lichaam en mijn voort-durende levenservaring kunnen niet gereduceerd worden door een of andere theorie. Wetenschappers weten zelden waarover ze spreken wanneer het over trans* mensen gaat.

Ik ben abnormaal (d.w.z. afwijkend van de norm of het gemiddelde) op verscheidene vlakken en mijn leven zou veel makkelijker geweest zijn als dit niet zo was, maar dat hebben we niet voor het kiezen hé? We krijgen allemaal te maken met bepaalde uitdagingen in ons leven en trachten er het beste van te maken.
Het heeft geen zin mijn jeugd volledig te herzien en te praten over geboren zijn in het verkeerde lichaam. Dat is niet mijn verhaal, en ik ben niet de enige op dat vlak. Alleen hebben de media louter oog voor de clichés en de sensatie.

Even terzijde: iedereen zou moeten weten dat het niemand aangaat wat er zich afspeelt achter mijn rits (en die van om het even wie voor alle duidelijkheid ), maar gewoon om één cliché te ontkrachten dat de meesten hebben van trans* mensen wil ik meegeven dat ik niet van plan ben om een geslachtsverandering te ondergaan.
Een geslachtsoperatie die volgt na pathologisch verklaard te worden door een psychiater is de enige officiële weg voor trans* mensen om officieel erkend te worden in België en vele andere landen op dit ogenblik, maar dit is niet de ideale oplossing voor veel individuen. Elk heeft zijn of haar geest-lichamelijke eindpunt van comfort.

Ik ben een groot voorstander van genderloze identiteitskaarten en andere officiële documenten. Als er echt gelijkheid is tussen mensen, ongeacht hun gender of geslacht, dan zijn er geen genderverklaringen nodig. Dit is 100% haalbaar.

Zoals de titel suggereert is er ook een spirituele kant aan dit verhaal.

Door meditatie, introspectie en zelf-actualisatie ben ik gegroeid tot een mens van waarheid in plaats van illusie, innerlijk conflict en angst.

Ik kan niet anders dan mijn ware natuur aanvaarden, ook al betekent dit het verliezen van mijn cis-mannelijke privileges en de veiligheden waar ik tot hier toe van kon genieten. Ik ben me ten volle bewust van het feit dat ik voortaan onderhevig zal zijn aan heel veel vragen, kritiek, afwijzen en misprijzen, maar dat is dan maar zo.

Vraag mij niet om mezelf te verantwoorden en waarom ik doe wat ik doe. Waarom draag jij de kleren die je koos te dragen? Waarom hou je van de mensen en de dingen waarvan je houdt? …

De gebruikelijke visies en het “normale” worden nooit in vraag gesteld, maar ze stemmen niet overeen met al wat er bestaat, ze zijn onvolledig.

In mijn wereld hebben woorden en labels slechts een beperkte betekenis. Naar de realiteit kijken op een pre-verbaal, pre-conceptueel niveau is veel praktischer en gezonder in mijn ogen.
Alles en iedereen is een process, constant in beweging, ook al kunnen we dit vaak niet direct waarnemen. Het kan echter aangevoeld en beleefd worden door met volle aandacht bewust te zijn en alle vooroordelen en mentale beelden te laten vallen. Categorizeren heeft zeker zijn nut in bepaalde domeinen en bepaalde situaties, maar we mogen geen slaven worden van onze beperkte en beperkende taal.

Na lang overwegen doe ik wat best voelt en wat ik als meest zinvol zie.
Enerzijds voelt het alsof ik heel veel tijd ben verloren door het zoeken naar een betere gezondheid en naar m’n ware zelf, maar anderzijds heb ik er ook heel veel uit geleerd, veel zaken waar ik anders nooit op was gestoten. Deze wijsheid kan ik nu in mijn kunst en “lessen” stoppen.

Mijn gezondheidsproblemen en mijn onwetendheid bepalen me niet langer. Voortaan wil ik m’n leven naar m’n hoogste potentieel.

 

Nog even dit

Maak hier alsjeblieft geen probleem van, dat is het niet. Niet voor mij tenminste, integendeel.
Het eigenlijke probleem is onze patriarchale maatschappij, met zijn binaire genderhokjes in plaats van een plurale visie op gender, en het expliciete en impliciete seksisme dat overal welig tiert. Vrouwelijkheid wordt als zwak en inferieur beschouwd, met rampzalige gevolgen op heel veel niveaus.

Dit is slechts een van mijn vele facetten als mens. Ik verzet me ten stelligste om vastgepind te worden op dit facet alleen.
Ik ben verscheidene projecten aan het uitwerken, gaande van nieuwe tekeningen en strips tot een aantal traag-nieuws/kennis websites en een baanbrekend, no-nonsense boek over heelheid en bewustzijn. Via de “antihype” links in het menu rechts op deze pagina kun je zien waar het over gaat. Alles wordt binnenkort verder uitgewerkt, opgestart en geupdate.

Er blijft een kans dat mijn pancreas en/of mijn longen het op een dag zullen laten afweten, dus ik heb absoluut geen tijd te verliezen.

Eén ding is zeker:
WAT ER OOK GEBEURT, IK BEN NIET VAN PLAN OM IN STILTE TE VERDWIJNEN!!!

 

Aanbevolen lectuur

Nog meer stof tot nadenken:

2 gedachten over “Op weg naar het marktplein”

  1. Yo Sky,

    I enjoyed reading this page a lot!!!

    Good to hear that you’re doing OK!

    Take care friend!

    Grtz, Terence

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *